Feza je rođena u ranu jesen ratne 1943, kao peto u nizu od sedmoro djece Muharema i Nure Četić. Sretni čin se odigrao u porodičnoj kući u neposrednoj
blizini gradskog jezgra, samo par koraka od mosta i obala Une. Svoje prva korake i djetinjstvo Feza provodi u Hatincu, u okruženju tradicionalne bosanske
familije, teško pogođene ratnim razaranjima i ideološkim osnovama novog društvenog poretka. Svježina unskih slapova i zajedništvo ublažavaju tegobe tog
perioda i istovremeno udaraju temelje Fezine bezgranične ljubavi i privrženosti rijeci Uni, Hatincu i familiji Četić.
U jeku gladnih godina Feza započinje školovanje i nakon završene osnovne i potom srednje ekonomiske škole, na svoj dvadesti rodjendan i pod zaštitničkim
krilima svog brata Huse, ona počinje da radi u Okružnom sudu u Bihaću (kasnije Viši sud) kao blagajnik i kasnije likvidator u računovodstvu. U narednih 40
godina i tri mjeseca, tokom kojih se izmjenilo osam predsjednika Suda i dva politička sistema, Feza ce biti odgovorna za sudsku kasu, nasljeđenu iz vremena
Austro-ugarske. Sud je takodje arena gdje Feza stiče zavidnu profesionalnu reputaciju i u jesen godine 1966 upoznaje čovjeka s kojom će provesti više of
trideset godina burnog braka.
Jednog naoko običnog petka, odjeven u zeleni džemper i smeđe hlače, sa reputacijom katastarskog sveznalice i svježeg udovca, Ismet Salihović poznatiji pod
nadimkom Sisi, ulazi u Fezinu kancelariju i postaje ključni akter u njenom životu. Vjenčanje 14. novembra 1966, rođenje sina Emira u augustu naredne godine
i useljenje u novu kuću novembra '72 su neki od važnijih momenata u Fezinom životu. Ironijom sudbine ili možda snagom vlastite volje Feza ja sagradila kuću
“preko puta” rodnog doma, na suprotnoj obali rijeke Une, i tako ostala u neposrednoj blizini tih važnih momenata svoga života. Iz te kuće, na broju 14 u ulici
Saliha Mušanovića, Feza ce ispratiti svog sina na fakultet, ne sluteći da će se on vratiti tek deset godina kasnije kao pečalbar, a ne kao pravnik.
Ostatak sedamdesetih i cijele osamdesete Feza provodi na relaciji posao - kuća - Hatinac. Osim nesebične podrške svojim najbližim, tokom redovnih
posjeta svojoj majci i sestri Diki, Feza je postala nosilac porodične tradicije i mnoštva anegdota iz stogodišnje istorije Četića.
Ratne godine s početka devedesetih su bez dvojbe najteži period Fezinog života. To je period gladovanja u strahu, ali i vrijeme velikih generacijskih promjena
u krugu Fezinih najbližih i emocinalnog iskušenja. U toku tog desetljeća Feza je na ahiret ispratila svoju majku, braću, dvije sestre i postala udovica u mjesecu
ramazana, na Badnje veče godine 1997. Narednih godina Feza će osvjedočiti proces obnavljanja porodičnog stabla, okrunjen rođenjem unuke Sanne.
Danas je Feza penzioner sa modernim navikama. Putovanja u Švedsku, više zbog unuke nego zbog sina i snahe, poprimaju već obilježje tradicije, baš kao
i ljeta kad se svi okupe u Fezinom domu, na obali Une.
Emir Salihović
